Μνήμες της Κωνσταντινούπολης

Αγναντεύαµε την πόλη απ’ τη θάλασσα. Η Ιστανµπούλ ήταν σκεπασµένη µε οµίχλη… Κι η θάλασσα το ίδιο… Σκεπασµένο µε οµίχλη και το σκάφος µας… Αυτό που διακρίναµε ήταν οι µιναρέδες του Σουλταναχµέτ, ο τρούλος της Αγια-Σοφιάς, οι πύργοι του Τόπκαπι. Η πόλη έδινε την εντύπωση ότι ποτέ δεν είχε λεηλατηθεί, ποτέ δεν είχε καταστραφεί, ποτέ δεν είχε µολυνθεί. Η φύση είχε σκεπάσει µε µια κατάλευκη οµίχλη ό,τι άσχηµο υπήρχε στην πόλη. Σαν ένα στιγµιαίο όραµα λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος… Σαν ένα µαγικό νέφος… Μια παραµυθένια εικόνα… Σαν µια ολοκαίνουρια αρχή… Νέα, ελπιδοφόρα, όµορφη…
Αγναντεύαµε την πόλη απ’ τη θάλασσα...
Ένα πτώµα ξαπλωµένο στη βάση του ανδριάντα του Ατατούρκ στο Σαράιµπουρνου. Στην παλάµη του ένα αρχαίο νόµισµα… Ωστόσο ούτε το πτώµα ούτε το νόµισµα θα είναι τα τελευταία. Επτά θύµατα, επτά µονάρχες, επτά νοµίσµατα, επτά αρχαία σηµεία της Πόλης. Η µοναδική αλήθεια: η µακραίωνη ιστορία µιας πόλης µαγικής και αινιγµατικής, της πόλης των πόλεων...