ΚΑΤΙ ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΟ

Βρισκόμαστε στο 2001, στην τελετή ενηλικίωσης της δεκαεξάχρονης Μέλοντι στο Μπρούκλιν. Με μουσική υπόκρουση ένα τραγούδι του Πρινς, το κορίτσι κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο, κάτω από τα γεμάτα αγάπη βλέμματα συγγενών και φίλων. Το φόρεμά της είναι ραμμένο κατά παραγγελία, ειδικά για την περίσταση. Μια αδιόρατη μελαγχολία, όμως, σκιάζει τη βραδιά. Δεκαέξι χρόνια νωρίτερα, το ίδιο ακριβώς φόρεμα προοριζόταν για ένα άλλο κορίτσι: τη μητέρα τής Μέλοντι, για τη δική της τελετή – μια γιορτή που, τελικά, δεν έγινε ποτέ. Ακολουθώντας τη διαδρομή των γονιών και των παππούδων της Μέλοντι, που καλύπτει σχεδόν έναν αιώνα, η Γούντσον στέκεται όχι μόνο στις φιλοδοξίες και τις επιτυχίες τους, αλλά και στο κόστος, το τίμημα που αναγκάστηκαν να πληρώσουν στην προσπάθειά τους να υπερβούν τις προσδοκίες του περιβάλλοντός τους και να ξεφύγουν από την πανίσχυρη έλξη της Ιστορίας. Ερευνώντας θέματα όπως η ερωτική επιθυμία και η σεξουαλική ταυτότητα, η φιλοδοξία, ο αστικός εξευγενισμός, η εκπαίδευση, η κοινωνική θέση και οι ταξικές διαφορές, και δείχνοντας πόσο αλλάζει η ζωή ενός ανθρώπου όταν γίνεται γονιός, η συγγραφέας φωτίζει με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι νέοι καλούνται τόσο συχνά να πάρουν εξαιρετικά κρίσιμες αποφάσεις για το μέλλον τους, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουν ποιοι είναι ή τι θέλουν να γίνουν.
***

«Μια υπέροχη ιστορία, με θέμα την οικογενειακή κληρονομιά. Η δύναμη και η ποιητικότητα της γραφής της Woodson μάς φέρνει στον νου την Τόνι Μόρισον». People

«Μέσα σε λιγότερες από διακόσιες αραιά γραμμένες σελίδες, αυτό το βιβλίο καταφέρνει να συμπεριλάβει θέματα όπως οι ταξικές διαφορές, η εκπαίδευση, η φιλοδοξία, οι φυλετικές προκαταλήψεις, η ερωτική επιθυμία και ο σεξουαλικός προσανατολισμός, η αναζήτηση ταυτότητας, η σχέση μητέρας-κόρης, ο γονεϊκός ρόλος και η απώλεια. Με τούτο το μυθιστόρημα, η Jacqueline Woodson ανέβηκε μερικά ακόμα σκαλιά στις τάξεις της σπουδαίας λογοτεχνίας». National Public Radio

«Eκπληκτικό μυθιστόρημα· ένα εντυπωσιακό επίτευγμα, που μόνο αυτή η σπουδαία συγγραφέας θα μπορούσε να φέρει εις πέρας». Ibram X. Kendi, The Atlantic

«H Woodson συνθέτει άλλο ένα τραγούδι του Μπρούκλιν, μια άρια αφιερωμένη σε τρεις διαφορετικές γενιές μιας αφροαμερικανικής οικογένειας. Η συγγραφέας χειρίζεται με μαεστρία την εφηβική φωνή. Με την ίδια δε¬ξιοτεχνία, όμως, δανείζεται το βλέμμα και όλων των άλλων χαρακτήρων της. Κατανοεί με απίστευτη ευαισθησία τη μουσική, είτε πρόκειται για την ποίηση του Ουώλτ Ουίτμαν είτε για κάποιο κομμάτι των A Tribe Called Quest, και διακρίνει με τρομερή ακρίβεια τη λεπτομέρεια. Στο βιβλίο της Woodson, η οποία βρίσκεται στο απόγειο των δυνάμεών της, ο αναγνώστης ακούει τα μπλουζ: ‘’κάτω από αυτή τη χαρά, τόση θλίψη’’». Publishers Weekly

«Το απαράμιλλο ύφος της Woodson –κομψό, μελωδικό, υπαινικτικό– μοιάζει συχνά να απέχει ελάχιστα από την ποίηση ή τη μουσική. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί ευφυέστατα μια συνηθισμένη οικογένεια του Μπρούκλιν σαν πρίσμα μέσα από το οποίο εξερευνά τις βαθιές γενεαλογικές διαφορές που παρατηρούνται στις αντιλήψεις για τη φυλή, την κοινωνική θέση, το φύλο και τη σεξουαλικότητα». The Associated Press

«Το Κάτι αστραφτερό είναι ατόφια ποίηση, διάσπαρτη με μαγικές επωδούς, ρυθμούς που ηλεκτρίζουν, εικόνες που καθηλώνουν. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχει γέλιο και πνεύμα, ‘’φωτιά, στάχτη και απώλεια’’, χρυσός κρυμμένος κάτω από σκαλοπάτια που τρίζουν. Είναι μια ιστορία που περιέχει πολλές μικρές ιστορίες. Όπως λέει η Σέιμπι, ‘’αν θέλουμε να θυμόμαστε τους νεκρούς μας, πρέπει να αφηγούμαστε την ιστορία τους’’. Αυτό ακριβώς κάνει η Woodson, υφαίνοντας μια αφήγηση που αψηφά τα όρια του χώρου και του χρόνου και γίνεται οικουμενική. Εμείς οι ενήλικοι έχουμε χάσει από καιρό αυτή την ικανότητα». The Observer

JACQUELINE WOODSON