Ο κλέφτης των ποδηλάτων

Ένας καλλιτέχνης πέφτει θύµα κλοπής του ποδηλάτου του στη µεταπολεµική Ρώµη. Στην εναγώνια αναζήτησή του, σε µια διαρκή παλινδρόµηση µεταξύ χιούµορ και θυµού, έρχεται αντιµέτωπος µε τη συνενοχή και την αλληλεγγύη, καθώς συναναστρέφεται µε κάθε καρυδιάς καρύδι: ψεύτες, απατεώνες, φτωχοδιάβολους, αλλά και ευγενικούς, καλοπροαίρετους ανθρώπους. Αναµετριέται διαρκώς µε ηθικά διλήµµατα, µεγάλες προσδοκίες και, ασφαλώς, απογοητεύσεις. Κι ενώ µαθαίνει από τα λάθη του, προχωράει ολοένα και περισσότερο προς την εξιχνίαση του εγκλήµατος.
Ο Μπαρτολίνι µε ευφυή τρόπο χρησιµοποιεί το πρόσχηµα της αναζήτησης του κλεµµένου ποδηλάτου για να χαρίσει στον αναγνώστη µια µαγευτική και απολαυστική περιδιάβαση στην Αιώνια Πόλη. Καθώς ο ήρωας περιπλανιέται στα στενοσόκακα και τις αγορές της Ρώµης, µπροστά στα µάτια µας ξετυλίγεται ένα µωσαϊκό από χαρακτηριστικές φυσιογνωµίες, στιγµιότυπα και αλήθειες µε µια εντυπωσιακά διαχρονική υφή.
Η κινηµατογραφική γραφή του βιβλίου δικαιολογηµένα ενέπνευσε τον Βιτόριο ντε Σίκα, ώστε να το χρησιµοποιήσει ως βάση για το σενάριο της οµώνυµης ταινίας του, που έµελλε να αποτελέσει σταθµό στην ιστορία του παγκόσµιου κινηµατογράφου.

«…µάλλον έπαιξε ρόλο το ότι είχα πια ήδη αρχίσει να κάνω τα πρώτα µου ντοκιµαντέρ, για να καταλάβω την άφθαστη µαεστρία τόσο του σεναριογράφου Ζαβατίνι όσο και του σκηνοθέτη Ντε Σίκα. Που δεν ήταν άλλη από µια αντίφαση: Από τη µια δηλαδή ο απέραντος σεβασµός τους στην πραγµατικότητα που περιγράφει άψογα το βιβλίο του Λουίτζι Μπαρτολίνι από το οποίο εµπνεύστηκαν, και από την άλλη η αριστοτεχνική απόδοσή της από δυο µάγους που µας έπεισαν ότι όλα όσα βλέπουµε γίνονται τυχαία µπρος σε µια κάµερα παρατηµένη στα σοκάκια της Ρώµης. Ένα ντοκιµαντέρ χωρίς δηµιουργό, µόνο µια κάµερα, η οποία σαν να παίρνει από µόνη της κάθε τόσο µπρος καταγράφει το πιο ασήµαντο δίπλα στο πιο σηµαντικό που συµβαίνει µπροστά της.»
Από τον πρόλογο του Σωτήρη Γκορίτσα