ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΜΑΣΚΑΣ

Οι Εξομολογήσεις μιας μάσκας είναι στο ίδιο μήκος με τη ρήση τού Όσκαρ Ουάιλντ ότι «ο άνθρωπος είναι ελάχιστα ο εαυτός του όταν μιλάει για το δικό του πρόσωπο, δώσ’ του όμως μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια».
–Περιοδικό WIRED

Στην Ιαπωνία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και στα μετέπειτα χρόνια, εν μέσω πρωτοφανών καταστροφών, ο Κοτσάν έρχεται αντιμέτωπος με τις ορμές του. Στην ασφάλεια του υπνοδωματίου του, ο πόθος ξυπνά μέσα του καθώς ξεφυλλίζει τις σελίδες ενός βιβλίου τέχνης. Η ομορφιά του γυμνού σώματος του αγίου Σεβαστιανού, όπως είναι δεμένο και δαγκωμένο από τα βέλη, τον κυριεύει. Στο δρόμο τον ελκύουν ναύτες και μικροκακοποιοί, στο σχολείο ένας συμμαθητής του με αυτοπεποίθηση και γοητεία που τον αιχμαλωτίζουν. Πώς να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια συντηρητική κοινωνία ; Από την παιδική του ηλικία ώς την ενηλικίωση, αυτός ο νεαρός αστός θα κατασκευάσει μια κοινωνική μάσκα που θα τη φοράει καθημερινά για τα μάτια του κόσμου. Προσπαθεί με κάθε κόστος να συμμορφωθεί σε αυτό που θεωρείται νόρμα της επιθυμίας. Αλλά η κοροϊδία της ετεροφυλοφιλίας δεν θα τον ξεγελάει για πάντα, και για να μην προδίδει πλέον το εσώτερο είναι του θα πρέπει να βρει τη δύναμη να κοιτάξει κατάματα την έλξη που τον τρώει και να μάθει, επιτέλους, να ζει αρμονικά με τον εαυτό του.

Αληθινό ακατέργαστο διαμάντι, το πρώτο, αυτοβιογραφικό, μυθιστόρημα του Μισίμα σηματοδοτεί τη γέννηση ενός μεγάλου συγγραφέα. Με ύφος φλογερό και με ειλικρίνεια μεγαλειώδη, αυτό το βασανισμένο αφήγημα θέτει ερωτήματα για την καταπίεση του πόθου, τον ίλιγγο της εφηβείας, την προσκόλληση στο θάνατο, για το τί είναι κανονικό και τί ανήθικο.

«Αυτό το μυθιστόρημα, η Vita Sexualis μου, είναι μια σεξουαλική αυτοβιογραφία που έχει στόχο την όσο το δυνατό μεγαλύτερη ακρίβεια. Το πρώτο μέρος είναι αφιερωμένο, μέσα από την προσωπική μου ανάλυση, σε μια μελέτη του σαδισμού και της διαστροφής, το δεύτερο μέρος θέτει στόχο την αφήγηση μιας ερωτικής εξομολόγησης […] και τις πύρινες και αιώνιες ενοχές που πηγάζουν από αυτή. Η συγγραφή του συγκεκριμένου έργου σημαίνει βεβαίως το θάνατο του πλάσματος που είμαι, αλλά έχω επίσης την εντύπωση, στην πορεία της γραφής, ότι επανέκτησα λίγο λίγο τη ζωή μου. Τί θέλω να πω με αυτό ; Μα ότι προτού γράψω αυτό το έργο η ζωή που ζούσα ήταν η ζωή ενός πτώματος. Τη στιγμή μάλιστα που, χάρη σε αυτή την εξομολόγηση, συντελούνταν ο θάνατός μου, η ζωή ξεπήδησε ξανά από μέσα μου». – Y.M.

Ποτέ μια «εξομολόγηση» δεν έχει υπάρξει περισσότερο απαλλαγμένη από αυτοοίκτο και συναισθηματική αυταρέσκεια.
–SUNDAY TIMES

Ίσως να μην έχει υπάρξει συγγραφέας πιο αυτοβιογραφικός από τον Γιούκιο Μισίμα. Μοιάζει στον Σελίν και τον Ζενέ, συγγραφείς που δεν ήταν πολιτικοί αλλά που επεξεργάζονταν με τη γραφή τους την κρίση τού να είσαι ζωντανός, την κρίση της ίδιας της εμπειρίας. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο είναι υπερβατικό το μυθιστόρημα του Μισίμα – προχωράει πέρα από τον ορατό κόσμο σε έναν κόσμο όπου το να ζεις έχει νόημα.
–PHILIP GLASS

Διαβάζουμε με έκπληξη και θαυμασμό την παραμικρή λεπτομέρεια – τέτοια είναι η δύναμη της γραφής του. Λυπάμαι μόνο που δεν τον γνώρισα από κοντά, γιατί διάφοροι φίλοι τον βρήκαν καλή παρέα, καλή συντροφιά στο ποτό και εξαιρετικό να πηγαίνεις μαζί για κρούζινγκ.
–GORE VIDAL

« Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου έμαθα να καπνίζω και να πίνω. Δηλαδή, έμαθα να προσποιούμαι ότι καπνίζω και πίνω. Ο πόλεμος είχε δημιουργήσει μέσα μας μια παράξενη συναισθηματική ωριμότητα. Προέκυψε από την αντίληψή μας για τη ζωή σαν κάτι που θα τελείωνε απότομα στα είκοσί μας· δεν σκεφτόμασταν ποτέ την πιθανότητα να υπάρχει κάτι πέρα από τα λίγα χρόνια που μας απέμεναν. Η ζωή μας φαινόταν ένα παράξενα ασταθές πράγμα. Έμοιαζε με αλμυρή λίμνη από την οποία το περισσότερο νερό είχε ξαφνικά εξατμιστεί, αφήνοντας τόσο πυκνή συγκέντρωση αλατιού που τα σώματά μας επέπλεαν νωχελικά στην επιφάνεια. Δεδομένου ότι η στιγμή που θα έπεφτε η αυλαία δεν ήταν τόσο μακριά, θα ήταν αναμενόμενο ότι θα υιοθετούσα με μεγαλύτερη επιμέλεια τη μεταμφίεση που είχα επινοήσει για τον εαυτό μου. Όμως, ακόμη και ενώ έλεγα στον εαυτό μου ότι θα ξεκινούσα αύριο –αύριο, στα σίγουρα– το ταξίδι μου στη ζωή, το αύριο αναβαλλόταν μέρα με τη μέρα και τα χρόνια του πολέμου περνούσαν χωρίς το παραμικρό σημάδι της αναχώρησής μου.

[…]

Μπέρδευα τη σφοδρή, ανέφικτη επιθυμία του να μη θέλω να είμαι ο εαυτός μου με τη σεξουαλική επιθυμία ενός άνδρα με εμπειρίες, με την επιθυμία που προκύπτει από το γεγονός ότι είναι ο εαυτός του».

Yukio Mishima