Κάτω από τον Ισκιο της Μπασκέτας

Κλείσε λίγο τα μάτια, καθάρισε το μυαλό σου από τις χιλιάδες έγνοιες της καθημερινότητας και κάνε ένα νοερό ταξίδι…

Τι βλέπεις; Σου θυμίζει τίποτα αυτό το παιδί των δώδεκα, δεκατριών χρονών; Ναι, δεν γελιέσαι, εσύ είσαι. Εσύ που στέκεσαι στη μέση ενός τσιμεντένιου γηπέδου, εσύ που δένεις τα κορδόνια από τα καινούργια σου παπούτσια με ιεροτελεστία, εσύ που στα αυτιά σου ο ήχος τής μπάλας του μπάσκετ ακούγεται σαν την ομορφότερη μελωδία.

Συνέχισε να έχεις τα μάτια σου κλειστά˙ μόνο έτσι θα συνεχίσουν να περνάνε από μπροστά σου σαν φωτογραφίες οι εικόνες από ένα αόρατο άλμπουμ: Η πρώτη σου φορά που πήγες σε έναν αγώνα μπάσκετ˙ η στιγμή που είδες, έστω και από απόσταση, αυτούς τους ήρωες –που μέχρι τότε χάζευες στην τηλεόραση– να κάνουν τα μαγικά τους και αναρωτιόσουν αν είναι άνθρωποι.

Και ύστερα ονειρεύτηκες ότι εσύ ήσουν αυτός με το νούμερο 6 στη φανέλα του, το 5, το 7 ή το 23. Εσύ ήσουν αυτός που πέτυχε το νικητήριο καλάθι σε ένα κατάμεστο γήπεδο με χιλιάδες να σε αποθεώνουν και έγινες κομμάτι της ιστορίας.

Γιατί κάθε στιγμή που σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη ένα παιδί «σκάει» την μπάλα για πρώτη φορά, η ιστορία του μπάσκετ γράφεται ξανά απ’ την αρχή.\

Ας τη θυμηθούμε λοιπόν...

Ανδρέας Τσεμπερλίδης