Διά βίου αθλητής

Από τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό, τους πειραματισμούς και τις δοκιμασίες στο σχολείο για το ποιο άθλημα του ταιριάζει έως τις κορυφές του μαραθώνιου δρόμου και του ορεινού τρεξίματος, η αυτοβιογραφία Διά βίου αθλητής του Δημήτρη Θεοδωρακάκου αφηγείται την ανατρεπτική πορεία ενός αθλητή που δεν παραδόθηκε ποτέ, παρά τις αντιξοότητες. Μέσα από σωματικές προκλήσεις και προσωπικές συγκρούσεις, ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος εξερευνά τη δύναμη της θέλησης και την αξία της επιμονής.

Με μανιάτικο πείσμα, ισχυρογνωμοσύνη, αλλά προπάντων ειλικρίνεια, το βιβλίο δεν στέκεται μόνο στους θριάμβους και τις επιτυχίες του αθλητή, αλλά αποκαλύπτει τις σκληρές αλήθειες πίσω από την πειθαρχία και την αφοσίωση, εξετάζοντας τη θέση των αθλητών ως πρότυπα στον σύγχρονο κόσμο. Η αυτοβιογραφία του Δημήτρη Θεοδωρακάκου δεν είναι απλώς μια ιστορία επιτυχίας, αλλά μια πρόσκληση να ανακαλύψουμε τη δύναμη της θέλησης και την ομορφιά της διαδικασίας με οτιδήποτε κι αν καταπιαστούμε.

Ακολουθήστε τον Δημήτρη σ’ αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας και ανακάλυψης, και ανακαλύψτε γιατί ο αθλητισμός είναι κάτι περισσότερο από αγώνες και μετάλλια – είναι μια διαρκής περιπέτεια ζωής, γεμάτη πάθος και αφοσίωση. Μια αφήγηση που θα εμπνεύσει όλους να ξεπεράσουν τα όριά τους και να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Στο κάτω κάτω, όπως είπε και ο ποιητής, σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Με τα λόγια του ίδιου του Θεοδωρακάκου: «Δεν θα άλλαζα τίποτα από όσα έκανα στο παρελθόν, και ιδιαίτερα ό,τι αφορά τα λάθη μου, διότι μέσ’ από αυτά έμαθα και διορθώθηκα στην πορεία. Αυτά με έπλασαν, αυτά με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Ο αθλητισμός είναι ένα μεγάλο σχολείο, του οποίου η αποφοίτηση δεν φαίνεται στον ορίζοντα – κι αυτό είναι καλό. Στην αυτοβιογραφία μου προσπάθησα να αποσαφηνίσω την πηγή της ροπής μου στον αθλητισμό. Με βεβαιότητα πλέον μπορώ να πω ότι εξελίχθηκε σε αέναη ανάγκη: Είμαι ένας διά βίου αθλητής».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

«Δεν έμενε πολύ. Και, παρότι ήταν μια από εκείνες τις ημέρες που θα μπορούσα να τρέχω δίχως σταματημό, περίμενα τον τερματισμό πως και πως. Κάτι η καραντίνα κι ο “χαμένος χρόνος” της, κάτι τα χρόνια που, πλέον, “έτρεχαν” κι εκείνα μαζί μου, ήθελα να τερματίσω. Όχι, δεν σκόπευα να πανηγυρίσω έντονα αυτή την πρώτη θέση – την τελευταία, όπως διαφαινόταν, πρώτη μου θέση στο λατρεμένο μου βουνό και τον αγώνα που αγάπησα όσο κανέναν άλλο – αυτά δεν γίνονται έτσι. Κι αν έτσι είχαν συμβεί τρία χρόνια νωρίτερα (2018 – νίκη στο Παγκόσμιο κύπελλο Ορεινού τρεξίματος, η πρώτη και μοναδική για την χώρα μας στην ιστορία του θεσμού έως και σήμερα), τότε ήμουν ένας άλλος. Ένας ίδιος, μα αλλιώτικος Δημήτρης. Πιο ικανός από σήμερα, πιο σκληρός από σήμερα, πιο απαιτητικός από σήμερα, ακόμα – ακόμα πιο βλοσυρός από σήμερα. Δεν ήμουν πάντοτε έτσι. Δεν ήμουν έτσι στις πρώτες μου αναμνήσεις».

«Γεννήθηκα αθλητής. Από παιδί μου άρεσε η κίνηση. Με τροφοδοτούσε ενέργεια και ευτυχία και με έκανε να μην αισθάνομαι το χρόνο να φεύγει και να χάνεται μέσα από τα χέρια μου. Παράλληλα, η άσκηση ήταν η μοναδική δραστηριότητα που με έκανε να μπορώ να “δω και προς τα μέσα”, αλλά και να “θωρακίσω” το έξω. Ήταν εκεί όταν χρειάστηκα “αποκούμπι” σε όλων των ειδών τα δύσκολα και ήταν ο τρόπος μου να δυναμώσω για να αντέξω. Βάδισα μόνος τις πιο πολλές φορές. Μοιραία, δυνάμωσα. Ερήμωσα κιόλας, αλλά δυνάμωσα στα σίγουρα».

«Κοιτώντας πίσω θα δηλώσω τυχερός για αυτή μου τη σταθερότητα αλλά και για τον τρόπο προσέγγισης απέναντι στους προπονητές. Γιατί πίσω από αυτή τη νοοτροπία κρύβεται η λέξη εμπιστοσύνη. Αν δεν δείξεις εμπιστοσύνη σε έναν προπονητή, αν δεν του δώσεις χώρο και χρόνο, ποτέ δεν θα μάθεις τι μπορεί να σου προσφέρει. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι. Βασικά τις περισσότερες φορές δεν φταίνε καν. Αναζήτησε την ευθύνη στον ίδιο σου τον εαυτό πρώτα. Και μετά δες παραέξω. Δεν είναι βαθιά φιλοσοφία. Ούτε είναι, όμως, και η εξαίρεση στον κανόνα. Έτσι πορευόμουν, ίσως και από ανασφάλεια, ωστόσο έτσι ένιωθα πως πηγαίνω μπροστά».

Δημήτρης Θεοδωρακάκος