Το δεξί χέρι

Ήταν σαν να είχα πέσει σε μια τρύπα με κυνικούς. Όλοι τους είχαν στο μυαλό το βόλεμα. Όλοι τους διέπρεπαν στον τακτικισμό. Όλοι τους έψαχναν βολικά θύματα να φορτώσουν τις δικές τους ευθύνες. Όλοι έφτυναν, και έγλειφαν εκεί που έφτυναν.
Ο Πέτρος Χρήστου είναι ένα κατ’ ομολογία μέτριο άτομο που ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο. Η επιπόλαιη συνήθειά του να αναζητά ερωτικές εμπειρίες στο διαδίκτυο τον φέρνει αντιμέτωπο μ’ έναν μυστηριώδη τύπο, τον Τζον Μάνος. Πώς θα διαχειριστεί τον διώκτη, τα προσωπικά αδιέξοδα και την ανεπάρκειά του ο Χρήστου, όταν καλείται ξαφνικά να γίνει το δεξί χέρι της Σωτηρίας, της πρώτης ελληνίδας πρωθυπουργού;
Παράγοντες της εξουσίας, πολιτικό παρασκήνιο, εσωκομματικοί ανταγωνισμοί, ανελέητοι εκβιασμοί και συνωμοσίες, χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, το διαδικτυακό χάος, ο σκοτεινός ρόλος των μίντια, η ύπουλη εμπλοκή των επιχειρηματιών στη δημοκρατία και ο κίνδυνος των φονικών αυτόνομων όπλων συνθέτουν ένα συναρπαστικό σύγχρονο πολιτικό θρίλερ.

Το κόμμα, και κυρίως το γραφείο της Σωτηρίας, έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Έγινα κι εγώ αυτό που στο παρελθόν κορόιδευα, είναι κανονικότατο και υπερήφανο«κομματόσκυλο». Bρήκα επιτεέλους μια ομέδα να ανήκω, έναν χώρο να στεγαστώ, έναν σκοπό να υπηρετήσω. Δεν ένιωθα πια να πνίγομαι, δεν ένιωθα να αδικούμαι από τους άλλους ούτε να με χειραγωγούν. Ξεδίπλωνα το μέτριο ταλέντο μου, τη λειψή μου δημιουργικότητα, τις θολές μου γνώσεις ενώπιον όλων, χωρίς να φοβάμαι την κριτική, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι ή να καταρρακώνομαι από τον όποιο ψόγο, κι αντί να με περιφρονούν, όπως θα περίμενα, οι άλλοι με αποδέχονταν και ενίοτε έφταναν ακόμα και να με επαινούν. Έμοιαζε σαν επιτέλους να είχα βρει κι εγώ τη θέση μου στον κόσμο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Μανώλης Ανδριωτάκης