Σινέ Λαύκος

Ριπές µνήµης, αποτυπώµατα που χάνονται, επεισόδια ανολοκλήρωτα, ήχοι που σβήνουν.
Μυθικά ονόµατα µε σηµερινά επώνυµα.

Στο βιβλίο αυτό ο Πιατάς απευθύνει στον αναγνώστη έναν παραµυθιάρικο και παραµυθητικό, δηλαδή παρηγορητικό, χαιρετισµό, ως άλλος Λουκιανός: Μελλοντικέ νεκρέ αναγνώστη, θα ζεις όσο υπάρχουν ζώντες που µιλάνε για σένα πάνω στον πλανήτη Γη. Στήνει ένα κεφάτο και στοχαστικό πολυθέαµα για την απώλεια και την απουσία φίλων και αγαπηµένων, µε σκηνικό τον Λαύκο του Πηλίου.
Υπέρµαχος ενός εκλεπτυσµένου πρωτογονισµού, ο Πιατάς καταβροχθίζει λύπες και χαρές, αναµνήσεις, απουσίες, αισθήµατα, τους ανθρώπους και τη φύση, ιστορικά και επιστηµονικά δεδοµένα, φιλοσοφικές θεωρίες, ποίηση, θέατρο, ταινίες, κόµικς, µύθους, µε την ανελέητη όρεξη του ανθρώπου που θέλει να χορτάσει ζωή.

Σάκης Σερέφας

Kάποτε που φιλοξένησα µια φίλη µου, µου εκµυστηρεύτηκε το επόµενο πρωινό ότι στην κλειστή πόρτα του δωµατίου της πέρασε η φιγούρα µιας γιαγιάς, που τη ρώτησε τι δουλειά είχε στο σπίτι της. Εκείνη απάντησε ότι ήταν φιλοξενούµενή µου και η άυλη µορφή της είπε πόσο ευχαριστηµένη ήταν που αγαπούσα το δικό της σπίτι και χάθηκε όπως παρουσιάστηκε. Γέλασα, της εξήγησα ότι κάθε σπίτι που έχει περάσει έναν αιώνα ζωής και σέβεται τον εαυτό του δεν µπορεί να µην έχει φάντασµα. Πέρασαν τα χρόνια, µια µέρα συζητώντας µε τη γειτόνισσα µου είπε ότι από όταν ήταν κοριτσάκι δεν θυµόταν να µένει κανείς στο σπίτι, εκτός από µια «µανιά» – έτσι λένε τις υπερήλικες γυναίκες, ετυµολογικά βγαίνει από το µάνα-γεννήτωρ και «µανία» ζωής.

Δημήτρης Πιατάς