Ανθολογία διηγημάτων

«Εκείνον τον καιρό συνήθιζα να περνώ τις μέρες μου – τους μήνες και τα χρόνια μου– σ’ ένα μικρό οροπέδιο, στα λιβάδια του μοναστηριού, που στη μια άκρη του, στα ριζά ενός λόφου, ήταν το παλιομονάστηρο και στην άλλη ένα στεφάνι από βράχια, στο φρύδι του γκρεμού. Αποκεί πάνω μπορούσες ν’ αγναντεύεις στα δυτικά τον κάμπο της Δερόπολης με τα νερά του Δρίνου να λαμποκοπάνε…»

Ο Μηλιώνης, ένας συγγραφέας ανοιχτός στις νεότερες πεζογραφικές τάσεις, δεν έπαψε να συνδιαλέγεται με την ελληνική πεζογραφική παράδοση, ιδίως με εκείνη τη γραμμή της «εξομολογητικής αναμνημόνευσης» που αρχίζει με τον Βιζυηνό και τον Παπαδιαμάντη και φτάνει ως τον Δημήτρη Χατζή, τον Γιώργο Ιωάννου και τους μεταγενέστερους. Για αυτό και, όπως εκείνοι, στα διηγήματα, στα χρονικά και στα μυθιστορήματά του δεν υπήρξε ακραιφνώς ρεαλιστής. Στην πλειονότητά της η λογοτεχνία του βασίζεται σε έντονα και πυκνά προσωπικά βιώματα, με συνέπεια το υποκειμενικό στοιχείο να αναδύεται συνεχώς και από παντού. Έτσι, δινόταν ένας βαθύς συναισθηματικός τόνος σε ό,τι έγραφε, που δεν τον άφηνε να αποστασιοποιείται από τις μυθοπλασίες του.

Χριστόφορος Μηλιώνης