Οι συνομήλικοι - επίτομο

Μέχρι στιγµής, ό,τι καλύτερο έχει βρεθεί για να αποφύγει κανείς να πεθάνει νέος είναι τα γεράµατα. Μόνο που, όταν δεν συνοδεύονται από αρρώστιες, συνοδεύονται από τη γελοιοποίηση. Λίγο να φροντίσει κανείς την εµφάνισή του, θεωρείται ότι «γαµπρίζει», «νεάζει», ή «παλιµπαιδίζει»· και λίγο να εγκαταλειφθεί στην ατηµελησία, αντιµετωπίζεται σαν να περιέπεσε σε γεροντική µελαγχολία ή σε άνοια. Κορώνα χάνεις, γράµµατα κερδίζουν οι άλλοι, αυτό είναι το αδιέξοδο της κατ’ ευφηµισµόν «τρίτης ηλικίας». Και το µόνο της αυθεντικό αντιστάθµισµα –η όποια συσσωρευµένη σύνεση– παραµένει στα αζήτητα. (Ζούµε, πάντα, σε κοινωνίες της παρορµητικής, νεανικής πρωτοβουλίας – όχι της µετριοπάθειας και του µεστού στοχασµού.)

0 Αρκάς εξερεύνησε ιδιοφυώς τι µας συµβαίνει µεταθανατίως στο Η ζωή µετά. Οι Συνοµήλικοι συνιστούν κάτι σαν «prequel» εκείνου του άλµπουµ. Δεν θα ήταν άστοχο να ονοµαστούν και Η ζωή λίγο πριν, αφού περιλαµβάνουν έναν εξίσου ιδιοφυή κατάλογο των όσων συµβαίνουν στο κλείσιµο του ανθρώπινου βίου. Οι τρεις κεντρικοί ήρωες –ο Γεράσιµος, ο Χαράλαµπος και ο Ζαχαρίας, ο σκύλος– αποτελούν τέλειες επιτοµές τριών βασικών στάσεων απέναντι στον θάνατο: πλήρης άρνηση, συνετή αποδοχή ή οργισµένος συµβιβασµός. Την πλήρη άρνηση εκφράζει ο σχεδόν ενενηντάχρονος Χαράλαµπος, την αποδοχή ο εβδοµηνταπεντάχρονος Γεράσιµος και τον οργισµένο συµβιβασµό ο «συνοµήλικος» (εντεκάχρονος) σκύλος του.

«Ο σκύλος µάς µαθαίνει τη φιλία / αλλά η γάτα / µάς µαθαίνει τον κόσµο», έγραφε στην τελευταία ποιητική του συλλογή ο Γιάννης Βαρβέρης. Ο σκύλος των Συνοµηλίκων µάς µαθαίνει την απέχθεια απέναντι στην ιδέα ότι σύντοµα θα χάσουµε τον κόσµο».  Πέτρος Μαρτινίδης

Αρκάς