Τα οχτώ βουνά

Ο Πιέτρο είναι ένα αγοράκι της πόλης, µοναχικό και λίγο κακότροπο. Η µητέρα του δουλεύει σ’ ένα γραφείο συµβουλευτικής οικογενειών στην περιφέρεια κι έχει ταλέντο στο να φορτώνεται τις ευθύνες των άλλων. Ο πατέρας του είναι χηµικός, τύπος σκοτεινός και γοητευτικός, που γυρίζει στο σπίτι κάθε βράδυ από τη δουλειά µες στα νεύρα. Τους γονείς του Πιέτρο τούς συνδέει ένα κοινό πάθος: γνωρίστηκαν στο βουνό, ερωτεύτηκαν στο βουνό και µάλιστα παντρεύτηκαν στα ριζά των Τριών Κορυφών του Λαβαρέντο. Το βουνό τούς ένωνε πάντα, ακόµα και στην τραγωδία, και τώρα ο επίπεδος ορίζοντας του Μιλάνου τούς γεµίζει θλίψη και νοσταλγία. Όταν ανακαλύπτουν το χωριουδάκι της Γκράνα, στα ριζά του Μόντε Ρόζα, νιώθουν πως βρίσκονται πια στο σωστό µέρος: ο Πιέτρο θα περάσει όλα του τα καλοκαίρια σ’ εκείνο τον τόπο, που ήταν «κλεισµένος ψηλά από κορφές γκρίζες σαν το σίδερο και χαµηλά από έναν γκρεµό που εµπόδιζε την πρόσβαση», τον διέσχιζε ωστόσο ένας χείµαρρος που γοητεύει τον Πιέτρο από την πρώτη στιγµή. Εκεί τον περιµένει ο Μπρούνο, µε µαλλιά ξανθά και σβέρκο καψαλισµένο από τον ήλιο. Έχει την ίδια ηλικία µε τον Πιέτρο, όµως αυτός, αντί να κάνει διακοπές, πηγαίνει τα γελάδια στο βοσκοτόπι.

Αρχίζουν έτσι τα καλοκαίρια εξερευνήσεων και ανακαλύψεων, ανάµεσα στα εγκαταλειµµένα σπίτια και στον µύλο, στα πιο κακοτράχαλα µονοπάτια. Είναι τα χρόνια που ο Πιέτρο αρχίζει τις πορείες µε τον πατέρα του, «ό,τι πλησιέστερο σε εκπαίδευση πήρα ποτέ από εκείνον». Γιατί το βουνό είναι γνώση, είναι ένας γνήσιος τρόπος ν’ ανασαίνεις και θα είναι η πιο αληθινή του κληρονοµιά: «Να τη, λοιπόν, η κληρονοµιά µου: µια πλαγιά στο βράχο, χιόνι, ένας σωρός ακανόνιστα λιθάρια, ένα πεύκο». Μια κληρονοµιά που µετά από πολλά χρόνια θα τον ξαναφέρει κοντά στον Μπρούνο.



"Θα µπορούσα να πω πως άρχισα να γράφω αυτή την ιστορία όταν ήµουν µικρό παιδί, γιατί είναι µια ιστορία που µου ανήκει µε τον τρόπο που µου ανήκουν και οι αναµνήσεις µου. Τα τελευταία χρόνια, όταν µε ρωτούν για τι πράγµα µιλάει, απαντώ στερεότυπα: για δυο φίλους κι ένα βουνό. Ναι, ακριβώς γι’ αυτό µιλάει." Πάολο Κονιέττι

«Υπέροχος φόρος τιµής στην ελευθερία, στη φιλία αλλά και στη σχέση πατέρα-γιου». Lire

«Ένα βιβλίο ουσιαστικό, δυνατό και οικουµενικό». Philippe Claudel, L’ Express